Jak radzić sobie ze złośliwym seniorem. Opieka nad taką osobą nie należy do najłatwiejszych. Wymaga od nas wyrozumiałości, cierpliwości oraz wiedzy na temat tego jak się zachować. Ponadto uczy cierpliwości i panowania nad sobą. Jest kilka sposobów, które mogą ułatwić nam współpracę z agresywnym i złośliwym seniorem. Objawy depresji u osób starszych: smutek i przygnębienie, ciągłe poczucie zmęczenia, nagłe pogorszenie pamięci, wycofanie się z życia towarzyskiego, utrata zainteresowania dotychczasowymi sprawami, zmniejszające się poczucie własnej wartości, problemy ze snem, bezsenność, zmniejszony apetyt. Alzheimer to dolegliwość, która towarzyszy postępującym procesom starzenia się organizmu. Choroba jest bezpośrednio związana ze zmianami, zachodzącymi w mózgu starszych ludzi. Schorzenie to jest jedną z najcięższych, a zarazem najpowszechniejszych postaci demencji. Do początkowych objawów Alzheimera można zaliczyć otępienie oraz zaburzenia pamięci krótkotrwałej. Jak się objawia demencja starcza? Otępienie rozwija się stopniowo, a jego objawy nasilają się w czasie. Pierwsze symptomy często pozostają niezauważone, zrzucane na karb roztargnienia, podeszłego wieku, zmęczenia, niekorzystnej pogody. Warto wzmóc czujność, gdy zauważymy: Zespół dysfunkcji poznawczych lub demencja starcza to zaburzenie neurodegeneracyjne powszechnie występujące u starszych psów. Nie oznacza to, że wszystkie stare psy będą na nie cierpieć, ale po prostu, że tak naprawdę obserwuje się je tylko u starszych psów. Tak jak w przypadku ludzi, mózg psa zmienia się wraz z wiekiem. W tym aspekcie, aby nie dopuścić do rozwoju demencji, najlepiej zacząć uprawiać sport. Badania nad stresem wykazały, że już 30 minut jeżdżenia na orbitreku o połowę zmniejsza ilość kortyzolu we krwi. Okazuje się zatem, że regularne ćwiczenia fizyczne dezaktywują kortyzol i przez to obniżają ryzyko wielu chorób mózgu. Reklama. . Demencja starcza - co to jest i jakie daje objawy? Fot. kmiragaya / Opublikowano: 19:24Aktualizacja: 15:51 Demencja starcza objawia się zaburzeniami różnego rodzaju pamięci oraz funkcji poznawczych. Mogą pojawić się także epizody depresji i problemy z artykulacją mowy. Leki stosowane przy demencji jedynie łagodzą jej objawy. Demencja starcza jest coraz częściej występującą przypadłością dotykającą osoby starsze. Pierwsze objawy demencji starczej na ogół są dostrzegane przez otoczenie seniora i jego bliskich. U chorego stopniowo pojawiają się problemy z funkcjami pamięci, liczeniem, mówieniem oraz wyrażaniem emocji. Demencja starcza – co to za choroba?Demencja starcza – przyczynyDemencja – objawyDemencja starcza – etapy chorobyDemencja starcza a choroba AlzheimeraDemencja starcza – profilaktyka i leczenie Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Demencja starcza – co to za choroba? Zgodnie z danymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) do objawów demencji starczej (inaczej otępienia starczego) dochodzi w wyniku neurodegeneracji tkanki nerwowej, co związane jest z procesami jej starzenia. Cierpiący na to schorzenie cechują się nieprawidłowym postrzeganiem rzeczywistości, zaburzeniem rozumowania i pamięci, a także upośledzonym procesem orientacji czasowo-przestrzennej. Starsi ludzie z demencją mają również problemy z oceną sytuacji. Długość życia osoby z demencją starczą jest kwestią bardzo indywidualną – zależy od postępu choroby i ogólnego stanu zdrowia. Podstawową przyczyną demencji starczej jest nasilony proces utraty komórek nerwowych i/lub połączeń między nimi. Może być on z występowaniem: otępienia z ciałkami Levego, czyli grupy chorób do której zalicza się chorobę Alzheimera i chorobę Parkinsona, otępienia czołowo-skroniowego, zmianami naczyniopochodnymi mózgu (związanymi np. z miażdżycą), chorobą Huntingtona, powtarzającymi się urazami głowy (obserwuje się je u osób uprawiających sporty takie jak boks), niedoborami witamin B6, B9, B12, niektórymi choroby autoimmunologiczne (np. stwardnieniem rozsianym). Demencje starcze rozwijają się wraz z wiekiem, najczęściej u osób w wieku od 65 lat. Nie są one jednak naturalnym etapem procesu starzenia się. Istnieją znane czynniki ryzyka, które wiążą się ze zwiększonym prawdopodobieństwem wystąpienia demencji. Zalicza się do nich: czynniki genetyczne (choć demencja starcza w zdecydowanej większości przypadków nie jest dziedziczna, obecność otępienia u rodziców lub rodzeństwa wskazuje na wyższe ryzyko wystąpienia zaburzeń), nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, depresja, izolacja społeczna, niski poziom edukacji, dyslipidemia, czyli nieprawidłowe stężenie cholesterolu we krwi, palenie papierosów, niezdrowa dieta, nadmierne spożywanie alkoholu, niski poziom aktywności fizycznej, niski poziom aktywności umysłowej. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność Naturell Immuno Hot, 10 saszetek 14,29 zł Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw suplementów, 30 saszetek 99,00 zł Zdrowie intymne i seks, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z SOS PMS, 30 saszetek 139,00 zł Odporność Estabiom Baby, Suplement diety, krople, 5 ml 28,39 zł Odporność Naturell Omega-3 500 mg, 240 kaps. 30,00 zł Demencja – objawy Objawy demencji starczej są dosyć charakterystyczne, aczkolwiek nie oznacza, to, że wszystkie wystąpią u osoby starszej. Do najczęstszych zalicza się kłopoty z pamięcią krótkotrwałą. Osoba starsza początkowo miewa epizody zapominania o czynnościach lub rzeczach, które miały miejsce kilkanaście dni wcześniej. W ostatnim etapie demencji starczej chory może nie być w stanie przypomnieć sobie o wydarzeniach nawet sprzed kilku minut. Nierzadko przy demencji starczej występuje agresja. Jest to w dużej mierze związane z sytuacją, w jakiej znalazł się chory oraz poczuciem niemocy. Zmiany nastroju w postaci pobudzenia, niepokoju, drażliwości najczęściej pojawia się w godzinach wieczornych. Te objawy psychiczne określa się wspólną nazwą zespołu zachodzącego słońca. Mogą pojawić się na różnych etapach choroby. W późnych etapach chory ma zaburzoną ocenę rzeczywistości, co objawia się chociażby tym, że nie jest w stanie ubrać się stosownie do pogody czy nie widzi związku przyczynowo-skutkowego swoich czynów. Jak długo trwa demencja starcza i ile żyje człowiek z demencją? Niestety objawy otępienia nasilają się z wiekiem, a leczenie opiera się jedynie na minimalizowaniu skutków ubocznych. Demencja starcza – etapy choroby Wraz z postępem demencji objawy nasilają się i stają się widoczne dla otoczenia oraz dezorientujące dla samego chorego. To, ile trwa początkowy i środkowy etap demencji, a także ostatnie stadium otępienia starczego, w którym chory wymaga stałej opieki zależy od konkretnego przypadku. Wczesny etap demencji starczej W początkowym stadium choroby objawy są prawie niedostrzegalne i rozpoczynają się od pojedynczych epizodów zapominania, dezorientacji czy postrzegania czasu. Średni etap demencji starczej Na tym etapie objawy otępienia stają się wyraźniej zaznaczone. Mogą obejmować: zapominanie ostatnich wydarzeń, trudności w przypominaniu sobie imion, dezorientacja w czasie, gdy chory przebywa we własnym domu, trudności w komunikacji, powtarzanie pytań, na które chory otrzymał już odpowiedź, zmiany w sposobie zachowania, wychodzenie z domu i błądzenie po okolicy, wymaganie pomocy przy podstawowych czynnościach. Późny etap demencji starczej Na zaawansowanych etapach demencji wymagana jest stała opieka. U chorego występują poważne zmiany związane z pamięcią, które uniemożliwiają mu samodzielne funkcjonowanie. Objawy ostatniego stadium demencji starczej obejmują: brak świadomości czasu i miejsca pobytu, trudności w rozpoznawaniu bliskich osób, zmiany w sposobie zachowania, które mogą obejmować agresję, poważne trudności w poruszaniu się i wykonywaniu podstawowych czynności. Demencja starcza a choroba Alzheimera Choroba Alzheimera jest najczęstszą postacią demencji starczej. Szacuje się, że dotyczy 60-70 proc. osób z otępieniem. Objawy choroby Alzheimera obejmują przede wszystkim problemy z pamięcią. Pacjenci mają problem z przyswajaniem nowych informacji, a także rozpoznawaniem osób i miejsc. Obserwuje się u nich również nasilone zmiany w nastroju i zachowaniu. W diagnostyce choroby Alzheimera wykorzystuje się testy psychologiczne (np. test zegara). Jak długo żyją chorzy na Alzheimera? Oczekiwana długość życia pacjentów z tą postacią demencji starczej jest niższa niż w grupie osób bez otępienia. W grupie chorych zdiagnozowanych po 65. roku życia wynosi średnio od 4 do 8 lat od momentu rozpoznania. Niektórzy pacjenci przeżywają jednak znacznie dłużej, nawet do 20 lat od diagnozie. Chorzy na Alzheimera najczęściej umierają na zapalenie płuc. Zobacz także Demencja starcza – profilaktyka i leczenie Nie wszystkie objawy demencji starczej muszą występować u osoby nią dotkniętej. Część z nich w ogóle się nie ujawni. Niestety specyfiką tkanki nerwowej jest to, że nie da się odwrócić procesu jej degeneracji i raz powstałe zmiany pozostają już na zawsze. Istnieje jednakże kilka sposobów na usprawnienie sieci neuronalnych, a co za tym idzie, opóźnienie efektów starzenia się mózgu. Sprawny mózg, tak jak mięsień, potrzebuje stałego treningu. Dlatego rozwiązywanie krzyżówek, czytanie oraz wykonywanie łamigłówek są czynnościami koniecznymi dla zachowania mózgu w dobrej formie. Nie bez znaczenia jest też odpowiednia dieta, która powinna być bogata w ryby, orzechy, warzywa i owoce, a uboga w tłuszcze pochodzenia zwierzęcego i wysoko przetworzoną żywność. Regularne ćwiczenia fizyczne, nawet spacery, są także sprzymierzeńcem tkanki nerwowej. Leczenie demencji starczej odbywa się dwutorowo. Łączy w sobie zarówno elementy profilaktyki, jak i farmakologię. Leki stosowane na demencję to głównie inhibitory cholinesterazy, które stymulują układ nerwowy. Równie popularna i szeroko stosowana jest memantyna działająca pobudzająco na obszary mózgu zaangażowane w procesy uczenia się i zapamiętywania. W niektórych przypadkach koniecznie jest podawanie środków przeciwdepresyjnych oraz uspokajających. Jeśli chory przejawia skłonności do agresji, standardowo włącza się również jej leczenie. Opieka nad osobą dotkniętą demencją starczą wymaga od bliskich lub opiekuna dużo cierpliwości i wyrozumiałości. Na ile to możliwe należy włączać chorego w wykonywanie codziennych zadań (nawet jeśli wiąże się to z trudnościami, zajmuje dużo czasu), a także dawać mu wybór odnośnie dotyczących go spraw. Jak rozmawiać z chorym na demencję? Należy używać jasnego, zrozumiałego języka, mówić krótkimi zdaniami. Trzeba również zadbać o to, by dać osobie z demencją czas na odpowiedź. Ważne, by dać choremu odczuć, że słuchamy tego, co do nas mówi – nawet jeśli jego wypowiedzi są wyrwane z kontekstu. W zaawansowanej demencji wskazane może być ubezwłasnowolnienie osoby chorej, które polega pozbawieniu lub na ograniczeniu jej zdolności prawnych. Pozwala to zapobiec sytuacjom, takim jak np. nie w pełni świadome podejmowanie decyzji finansowych czy zdrowotnych. Warto zaznaczyć, że zarówno demencja, jak i choroba Alzheimera są jednostkami nieuleczalnymi. Bibliografia: World Health Organization (2021) Dementia, dostęp z: National Health Service (2021) Alzheimer’s disease, dostęp z: Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Paulina Kłos-Wojtczak Obecnie prowadzę badania nad wpływem drażnienia nerwu błędnego na procesy pamięci u ludzi i zwierząt. Współpracuję jako redaktor naukowy z magazynami "Wiedza i Życie", "Sekrety medycyny", "Świat mózgu" oraz portalem Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy Demencja starcza (inaczej otępienie starcze) w przeszłości oznaczała zmiany dotyczące funkcjonowania poznawczego, które uznawano za naturalny element ludzkiego procesu starzenia się. Współcześnie tak naprawdę zaburzeń pamięci i innych przejawów otępienia starczego nie uznaje się już za naturalnie występujące zjawiska, a raczej traktuje się je jako objawy któregoś z wyróżnianych zaburzeń otępiennych. Po czym jednak poznać, że u danego człowieka wystąpiła właśnie demencja, jakie są jej przyczyny i jakie leczenie można wdrożyć po postawieniu takiego rozpoznania? Spis treściDemencja: przyczynyDemencja: czynniki ryzykaDemencja: objawyDemencja: rozpoznawanieDemencja: leczenieW jaki sposób poprosić rodzinę i osoby z otoczenia o opiekę nad chorym?Demencja: zapobieganie Demencja (otępienie starcze, ang. dementia lub senile dementia) jest jednostką, w której przebiegu dochodzi do pojawiania się u pacjentów deficytów w kilku obszarach funkcjonowania, którymi są pamięć, zdolność do skupienia uwagi i podejmowania decyzji oraz komunikowanie się z otoczeniem. Termin demencja starcza wziął się niejako z istniejących w przeszłości poglądów, iż z wiekiem naturalnie dochodzi do występowania coraz to bardziej nasilonych zaburzeń pamięci, trudności z wykonywaniem złożonych czynności czy ogólnie rozumianym samodzielnym funkcjonowaniem. Obecnie tak naprawdę poglądy są już całkowicie inne - otóż zwraca się uwagę na to, że objawy otępienne wcale nie są bezpośrednio powiązane z samą starością i kiedy przybierają one duże nasilenie, to bierze się to z wystąpienia u starszej osoby któregoś z zaburzeniem otępiennych. Demencja jest problemem dość częstym, co więcej sugeruje się, że jej rozpowszechnienie w populacji ludzkiej z biegiem czasu będzie narastało. Obecnie WHO podaje, że na świecie na otępienie starcze cierpi 50 milionów osób, organizacja szacuje jednak, że w 2030 roku liczba chorujących ma sięgnąć ponad 80 milionów, a w 2050 roku - nawet powyżej 150 milionów. Demencja: przyczyny Przyczyn otępienia starczego wyróżnia się dość dużo - najczęściej wśród jednostek, które mogą doprowadzać do demencji, wymieniane są: choroba Alzheimera (najczęstsza przyczyna otępienia) otępienie z ciałami Lewy’ego otępienie naczyniowe otępienie czołowo-skroniowe otępienie mieszane (w którym jednocześnie współistnieją ze sobą cechy otępienia typu alzheimerowskiego z cechami otępienia naczyniopochodnego) Wśród rzadziej spotykanych przyczyn otępień wymienić można z kolei chorobę Parkinsona, wodogłowie normotensyjne, chorobę Creutzfeldta-Jakoba oraz kiłę ośrodkowego układu nerwowego. Warto tutaj również nadmienić, iż demencja miewa także odwracalne przyczyny - tutaj jako przykłady można wymienić: niedobór witaminy B12 niedoczynność tarczycy boreliozę zaburzenia depresyjne guzy ośrodkowego układu nerwowego Demencja: czynniki ryzyka Podstawowym czynnikiem ryzyka otępienia starczego jest wiek - im bowiem człowiek jest starszy, tym większe jest ryzyko tego, że pojawią się u niego jakieś przejawy demencji. Wymienia się jednak również i inne czynniki, które sprzyjać mogą otępieniu starczemu - najczęściej wspomina się w tym przypadku o: paleniu papierosów spożywaniu nadmiernych ilości alkoholu nadciśnieniu tętniczym (szczególnie nieleczonym lub niedostatecznie leczonym) niezdrowej diecie zaburzeniach lipidowych unikaniu wysiłku fizycznego nadwadze i otyłości Demencja: objawy Otepienie starcze jest zwykle procesem postępującym, w którym stopniowo u pacjenta pojawiają się coraz to kolejne dolegliwości. Początkowo objawy demencji mogą nie zwracać większej uwagi otoczenia i mogą nimi być: zaburzenia pamięci świeżej (pacjent może np. kilkukrotnie zadawać to samo pytanie pomimo tego, że uzyskał już na nie odpowiedź) trudności z przyswajaniem nowych informacji poczucie obcości w miejscach doskonale pacjentowi znanych zapominanie słów postępująca utrata zainteresowań i popadanie w apatię Zdecydowanie wyraźniejsze stają się jednak objawy demencji w późniejszym czasie, którymi mogą być: poczucie zagubienia nawet we własnym domu zapominanie prawie wszystkich nowych informacji, ale i nawet trudności z przypominaniem sobie imion bliskich osób narastające trudności z komunikowaniem się z innymi ludźmi zmiany zachowania, polegające na coraz to częstszym pojawianiu się drażliwości czy nawet i agresji W późnych stadiach otępienia starczego osoby dotknięte tym problemem tak naprawdę stają się niezdolne do samodzielnej egzystencji - dochodzi u nich bowiem do: trudności z przypominaniem sobie czegokolwiek (dotyczyć to może nawet rozpoznawania członków najbliższej rodziny) znacznej dezorientacji (pacjent może nie wiedzieć, gdzie się znajduje ani jaka jest obecnie data) trudności z podejmowaniem różnych czynności ruchowych (takich jak np. jedzenie sztućcami, ale i chodzenie) nasilających się zaburzeń zachowania Podkreślić trzeba tutaj od razu, że nie ma jednego, konkretnego wzorca objawów demencji - zależnie od jej przyczyny u pacjentów mogą dominować różne dolegliwości. Przykładowo u chorych na chorobę Alzheimera najwyraźniejsze są zaburzenia pamięci, z kolei w przypadku otępienia czołowo-skroniowego jego podstawowymi objawami są zmiany zachowania oraz trudności z komunikowaniem się z otoczeniem. Demencja: rozpoznawanie Narzędziami, które są wykorzystywane jako testy przesiewowe w diagnostyce otępień, są test MMSE (ang. Mini-Mental State Examination) oraz test rysowania zegara. Pierwszy z wymienionych składa się przede wszystkim z serii pytań. Po jego przeprowadzeniu sumuje się uzyskane przez pacjenta punkty - wtedy, gdy wynik MMSE jest poniżej 24, świadczyć to może o istnieniu u badanego zaburzeń otępiennych i sugeruje to konieczność przeprowadzenia u niego dokładniejszej diagnostyki. Test rysowania zegara polega zaś na tym, że pacjent proszony jest o narysowanie na kartce tarczy zegarowej, umieszczenie na niej cyfr odpowiadających kolejnym godzinom, a na końcu o zaznaczenie na zegarze godziny, o którą poprosi badający. Istotnych jest w tym przypadku wiele czynników, bo zarówno kształt tarczy, jak i rozmieszczenie na niej cyfr oraz to, w jaki sposób badany zaznaczy godzinę. W sytuacji, gdy testy przesiewowe i ich wyniki sugerują, że pacjent może mieć demencję, zlecane są zwykle u niego dodatkowe badania. Przede wszystkim powinny w tym przypadku zostać wykonane analizy, które pozwolą potwierdzić lub wykluczyć istnienie u chorego jakichś patologii, które stanowią odwracalne przyczyny otępień. W tym celu zlecane mogą być badania laboratoryjne (np. oznaczenie poziomów we krwi hormonów tarczycowych czy witaminy B12). Istotne w diagnostyce demencji są również i badania obrazowe głowy, takie jak tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny - pozwalają one nie tylko wykryć inne jeszcze odwracalne przyczyny otępień (takie jak guzy mózgu), ale i umożliwiają one stwierdzenie odchyleń charakterystycznych dla innych przyczyn tychże patologii (jako przykład można tutaj podać otępienie czołowo-skroniowe, w którym zauważalne mogą być w badaniach obrazowych zaniki w obrębie płatów czołowych i skroniowych mózgowia). Typowo pacjent z podejrzeniem demencji trafia do neurologa, prawda jest jednak taka, że czasami powinien on zostać skonsultowany również i przez innych specjalistów. Taka potrzeba bierze się stąd, że w końcu nie tylko jednostki neurologiczne, ale i znajdujące się w kręgu zainteresowania innych specjalności mogą skutkować otępieniem starczym. Jako przykład można podać psychiatryczny problem, którym jest depresja i w której przebiegu również mogą występować objawy demencji. Demencja: leczenie Dokładnie przeprowadzona diagnostyka w przypadku podejrzenia demencji jest istotna przede wszystkim z tego powodu, że leczenie otępienia starczego może przebiegać bardzo różnie w zależności od tego, co dokładnie odpowiada za jego wystąpienie. Czasami okazuje się, że wyrównanie istniejących u pacjenta nieprawidłowości skutkuje ustąpieniem zaburzeń otępiennych - tak bywa u pacjentów z niedoczynnością tarczycy czy niedoborem witaminy B12, u których suplementacja i wyrównanie niedoborów brakujących im substancji prowadzić może do przeminięcia objawów demencji. Czasami wykorzystywane jest leczenie zabiegowe - tak bywa u osób z zespołem Hakima, u których zastosowanie zastawki komoro-otrzewnowej, odprowadzającej nadmiar płynu mózgowo-rdzeniowego z wnętrza czaszki, prowadzić może do - częściowego chociażby - ustąpienia objawów tej choroby. W przypadku najczęściej występujących postaci demencji - np. w chorobie Alzheimera - wykorzystywane jest natomiast leczenie farmakologiczne. We wspomnianej powyżej chorobie pacjentom zalecane jest stosowanie leków z grupy inhibitorów acetylocholinoesterazy, co może poprawiać ich stan dzięki zwiększeniu ilości w ośrodkowym układzie nerwowym jednego z neuroprzekaźników - acetylocholiny. Należy tutaj jednak podkreślić, że tego rodzaju leczenie nie cofa zaistniałych już zmian i zaburzeń, a jedynie spowalnia tempo postępu choroby. Z tego powodu aż tak istotne jest, aby pacjent, u którego podejrzewana jest demencja starcza, jak najszybciej trafiał do lekarza. Im wcześniej zostanie rozpoczęte leczenie, tym większe szanse na to, że pacjent przez jak najdłuższy czas będzie w stanie samodzielnie funkcjonować. W jaki sposób poprosić rodzinę i osoby z otoczenia o opiekę nad chorym? Demencja: zapobieganie Całkowicie zapobiec otępieniu zwyczajnie się nie da - nie jesteśmy w stanie chociażby nic zrobić z podstawowym czynnikiem ryzyka jego wystąpienia, którym jest zaawansowany wiek. Podkreśla się jednak to, że prowadzenie ogólnie rozumianego zdrowego trybu życia może minimalizować nasze szanse na to, że rozwinie się u nas demencja starcza. Ważne jest w tym wypadku unikanie używek, takich jak papierosy czy duże ilości alkoholu. Zmniejszyć ryzyko wystąpienia otępienia starczego może również odpowiednia, zbilansowana dieta, zapewniająca nam wszystkie niezbędne substancje odżywcze oraz regularne podejmowanie aktywności fizycznej. Warto utrzymywać prawidłową, optymalną masę ciała. Nierzadko wspomina się również i o tym, że regularny "wysiłek intelektualny" - np. czytanie książek czy rozwiązywanie krzyżówek - także mogą w pewien sposób niwelować ryzyko otępienia starczego. Czytaj też: Zaburzenia pamięci (w młodym wieku, u starszych, po wypadku) - przyczyny, objawy, leczenie. Zaburzenia pamięci krótko- i długotrwałej Amnezja, czyli ciężkie zaburzenie pamięci. Przyczyny, leczenie i rodzaje amnezji Otępienie: przyczyny, objawy, leczenie otępienia Absolwent kierunku lekarskiego na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu. Wielbiciel polskiego morza (najchętniej przechadzający się jego brzegiem ze słuchawkami w uszach), kotów oraz książek. W pracy z pacjentami skupiający się na tym, aby przede wszystkim zawsze ich wysłuchać i poświęcić im tyle czasu, ile potrzebują. Czy demencja i Alzheimer oznaczają to samo? I tak i nie. Ze względu na zaburzenia pracy mózgu chorobę Alzheimera można łączyć z demencją, jednak są to dwie oddzielne jednostki chorobowe. Ich objawy są częściowo zbliżone, jednak kluczową kwestią jest to, że Alzheimer może być przyczyną demencji, a ta zaś skutkiem choroby Alzheimera. W dalszej części artykułu wskazujemy różnice między tymi dwoma chorobami, co z pewnością będzie wsparciem do lepszego wykonywania obowiązków dla Opiekunek, których podopieczni cierpią na te jest różnica między Alzheimerem a demencją?Choroba Alzheimera jest przyczyną około 60% przypadków demencji. Nie jest to pełna skala objawów, jeśli chodzi o rozpoznanie tych dwóch chorób, więc nie można między tymi dwoma frazami postawić znaku równości. Czym się różni demencja od Alzheimera? Warto wiedzieć, że:Demencja może mieć postać tymczasową lub odwracalną, a Alzheimer – może mieć kilka przyczyn, choroba Parkinsona, Huntingtona czy zaburza w naszym organizmie tylko czynniki psychiczne tj. pamięć, osobowość, a także wywołuje apatię. Alzheimer natomiast powoduje też problemy z mówieniem, przełykaniem czy a Alzheimer – poniżej przedstawiamy charakterystykę poszczególnych podaje Wikipedia, choroba Alzheimera to „najczęstsza postać otępienia, nieuleczalna i postępująca choroba neurodegeneracyjna, prowadząca do śmierci pacjenta”.Objawy Alzheimera:regularne zapominanie,powtarzanie zadawania pytań,gubienie przedmiotów,problem ze znalezieniem właściwych słów,depresja, rozdrażnienie,problemy z mową, chodzeniem oraz szukasz więcej informacji na temat Alzheimera, przeczytaj nasz artykuł: „Alzheimer – co musi wiedzieć Opiekunka osób starszych?”.To samo źródło definiuje demencję starczą jako grupę „chorób mózgu, powodujących długoterminowe i często postępujące obniżenie zdolności myślenia i zapamiętywania, które są na tyle poważne, że utrudniają, a często uniemożliwiają prawidłowe funkcjonowanie”.Objawy demencji:utrata pamięci,dezorientacja,problem z wykonywaniem zadań,zmiany nastroju,gubienie przedmiotów,ogólne wycofanie z życia chcesz znaleźć więcej informacji na temat demencji i otępienia, zachęcamy do zapoznania się z naszym artykułem: „Demencja – najważniejsze informacje”.Demencja starcza a Alzheimer – podsumowaniePytanie „czy demencja i Alzheimer to to samo” pojawia się dość często, dlatego jeszcze raz warto podkreślić, że nie. Demencja może wynikać z choroby Alzheimera, jednak Alzheimer nie musi być jej jedyną przyczyną. Alzheimer jest natomiast przykładem choroby, u której podłoża leży demencja, ale ze względu na inne objawy nie można ich ze sobą że jeżeli w naszym otoczeniu ktoś bliski zaczyna mieć niepokojące objawy, które mogą wskazywać na jedną z tych chorób, należy niezwłocznie udać się do lekarza neurologa. Ważną rolę odgrywają tu specjalne testy neuropsychologiczne, które pomagają w ocenie choroby. Dodatkowo lekarz zazwyczaj zaleca rezonans magnetyczny lub tomograf, aby wykluczyć inne przyczyny czy podjąć się opieki na osobą starszą? Sprawdź nasze oferty pracy dla Opiekunek w oferty pracyKraj:NiemcyOkres wyjazdu:6-8 tygodniZnajomość języka:mocna, komunikatywnaDo opieki jest Pani Hedwig (87l., 88kg, 155cm). Choruje na cukrzycę, demencją, ma inkontynencję, nosi pampersy, które sama sobie zmienia. Podopieczna ma problemy z mową o komunikacją, jest spokojną osobą, ale nieco zagubioną. Porusza się przy pomocy rollatora. Potrzebuje pomocy przy higienie oraz ubieraniu. Nie ma opieki w domu jednorodzinnym. Dla Opiekunki w Niemczech do dyspozycji jest osobne piętro z łazienką oraz dostępem do Internetu. Na zleceniu jest rower. W większych zakupach pomaga (67117)Wynagrodzenie:1700 € + 100 €Pani Karin (84l., 70kg, 168cm) choruje na osłabienie starcze oraz MSA . Podopieczna nosi okulary a także aparat słuchowy. Porusza się samodzielnie. Seniorka ma inkontynencję moczu. Potrzebuje niewielkiej pomocy przy higienie, ubiera się sama. Nie ma opieki nocnej, a do nagłych wypadków seniorka ma mieszka sama w domu jednorodzinnym. Dla Opiekunki w Niemczech do dyspozycji jest osobny pokój z łazienką oraz dostęp do Internetu. Na zleceniu jest samochód, opiekunka jeździ nim na opieki jest Pan Paul (85l., 80kg, 180cm). Choruje na cukrzycę, demencję, nadciśnienie, niewydolność serca i ma inkontynencję moczu. Nosi okulary. Podopieczny ma początkową demencję, występują u niego problemy z pamięcią. Porusza się na wózku inwalidzkim, ale sam ustoi na nogach więc nie trzeba go dźwigać. Potrzebuje pomocy przy higienie oraz ubieraniu. Nie ma opieki w do niego Pflegedienst – lekarstwa, rajstopy uciskowe, pomoc przy kąpieli. Podopieczny korzysta z liftów i krzesełka z w domu jednorodzinnym. Dla Opiekuna w Niemczech do dyspozycji jest osobny pokój z dostępem do Internetu. Na zleceniu jest samochód z manualną skrzynią biegów. Po przerwie będzie wracał Opiekun, który również wprowadzi w JAKO OPIEKUNKA NIEMCY Godziny pracy, pon-pt 8:00 – 20:00 W POSZUKIWANIU WZORCA OPIEKI NAD SOBĄ I INNYMIBLOG StartWIEDZABLOGDemencja starcza - faza terminalna, Cz. II – śmierć i żałoba Faza terminalna jest źródłem stresu dla chorego i rodziny, niekiedy skrajnie intensywnego i przepełnionego lękiem. Następujące po sobie zmiany w organizmie kolejno osłabiają i wyłączają jego funkcje. Opiekunom i rodzinie pozostaje obecność przy umierającym oraz wsparcie emocjonalne jakie mogą zapewnić choremu i sobie nawzajem. Leczenie w fazie terminalnej skupia się na podtrzymaniu komfortu w jakim chory odchodzi. Ostatnia droga pełna jest skupienia na potrzebach wszystkich zaangażowanych, a także godnego żegnania się z chorym oraz wstąpienia w przeżywanie straty a wraz z tym żałoby. Nota: Niniejszy artykuł ma Z dużym prawdopodobieństwem można określić czy pacjentowi zostało kilka miesięcy, tygodni lub jedynie kilka dni życia. Rodzina chorego powinna być na to przygotowana – twierdzi doc. Małgorzata Krajnik z Katedry i Zakładu Opieki Paliatywnej CM UMK. Umieranie nieuleczalnie chorego jest na ogół powolnym procesem, przechodzącym przez kolejne etapy. „W ostatnich miesiącach życia przede wszystkim zmniejsza się zainteresowanie światem zewnętrznym. Chory rozmyśla nad swoim życiem, wspomina i ocenia jak żył, czego żałuje, a z czego jest dumny. Stara się też doprowadzić do końca niepozałatwiane sprawy” – powiedziała specjalistka na spotkaniu z dziennikarzami podczas II Letniej Akademii Onkologicznej. Dodała, że warto zwrócić uwagę na objawy fizjologiczne chorego, takie jak zmniejszony apetyt, postępujące chudnięcie, zmęczenie i osłabienie oraz częstsze i dłuższe przesypianie. Chory może wtedy prosić o eutanazję, gdyż boi się bólu, ale może też obawiać się utraty godności, z czego nie zawsze zdają sobie sprawę najbliżsi. W ostatnich tygodniach życia terminalnie chory coraz mniej mówi i coraz dłużej śpi. Pojawia się świadomość bliskości śmierci, halucynacje i dezorientacja oraz widzenie zmarłych bliskich osób. Spada temperatura ciała (o jeden stopień lub więcej), zmniejsza się ciśnienie tętnicze krwi, występuje bladość i sinica oraz większe pocenie się. Oddech staje nieregularny, słuchać rzężenie i kaszel. W tym okresie u chorego zaskakująco może się pojawić przypływ energii. Chce wstać z łóżka, choć wcześniej nie było to możliwe, wykazuje większą ochotę do rozmowy i większy apetyt. Często jednak jest to mylące. „Pacjent może przechodzić już w ostatnia fazę umierania” – podkreśla doc. Krajnik. W ostatnich dniach życia chory jest bardzo osłabiony i wyłącznie leży. Nie może jeść, ma coraz większe problemy z połykaniem, pije małymi łykami i nie chce przyjmować tabletek. Przesypia większość czasu, a kontakt z nim jest coraz trudniejszy. W ostatnich godzinach życia człowiek traci stopniowo przytomność. Może mieć oczy otwarte, ale nie widzi tego co się dookoła niego dzieje. Wydaje się, że słyszy, lecz nie reaguje na otoczenie. Gałki oczne ma zapadnięte i nie domyka powiek. A na twarzy widać rozluźnienie. Postępują zmiany fizjologiczne. Tętno jest słabo wyczuwalne, oddech płytki i wolniejszy. Skóra jest zimniejsza i bardziej lepka, pojawia się sinica na kończynach i wokół ust. Zakłócona zostaje kontrola zwieraczy, czego skutkiem jest nietrzymanie stolca i moczu. Co jest bezpośrednią przyczyną zgonu? „Gdy umiera chory na nowotwór zwykle dochodzi do zapalenia płuc, niewydolności wielu narządów, głównie serca, nerek i wątroby, oraz niedrożności przewodu pokarmowego” – powiedział doc. Krajnik. Skutkiem tego jest powodująca śmierć niewydolność krążeniowo-oddechowa i nagła śmierć sercowa. Następuje zanik odruchu rogówkowego (po dotknięciu rogówki powieki pozostają nieruchome). „Chory chce umierać w spokoju, dlatego trzeba zrobić wszystko, by mu go zapewnić” – podkreśla specjalistka. Należy wspierać go psychiczne, spełniać wszystkie jego potrzeby i zagwarantować odpowiednie leczenie objawowe. Głównym celem opieki w tym okresie jest bowiem zapewnienie jak najlepszej jakości życia – na ile to możliwe – oraz przygotowanie do śmierci i bezpieczeństwo umierania. Co należy wtedy robić? „Nie należy niszczyć nadziei nierealnych, lepiej próbować naprowadzać na te, które są realne. Od początku trzeba rozmawiać zarówno o nadziei, jak i o przygotowaniu do „najgorszego” – podkreśla doc. Krajnik. Dodaje, że spokojna śmierć jest jednym z celów i choć brzmi to paradoksalnie – „sukcesów” personelu medycznego opiekującego się chorym. Na posiedzeniu Brytyjskiego Towarzystwa Lekarskiego wyraziła to zmarła w 2005 r. prof. Cicely Saunders, specjalistka medycyny paliatywnej: „Kiedy mówię o godzeniu się ze zbliżającą się śmiercią, nie mam na myśli ani pokornego poddania się ze strony pacjenta, ani też defetyzmu czy zaniedbania ze strony lekarza. Dla obojga jest ono przeciwieństwem bezczynności. Naszym zadaniem jest zmiana nastawienia do tego problemu, tak by był on postrzegany nie jako przegrana żyjących, ale osiągnięcie umierających. Jako niezwykłe, osobiste osiągnięcie pacjenta”. Zbigniew Wojtasiński (PAP) Źródło: Serwis Nauka w Polsce –

demencja starcza a śmierć