Heparyna, fenytoina, karbamazepina czy salicylany mogą wypierać hormony tarczycy z połączeń z białkami wiążącymi. Heparyna oraz biotyna mogą interferować z oznaczeniami laboratoryjnymi. Przy stosowaniu preparatów biotyny zaleca się jej odstawienie na około 2 dni przed badaniem [5]. Jak widać, niedoczynność tarczycy ma ogromny wpływ na dziecko, dlatego hormony wydzielane przez ten gruczoł powinny być regularnie kontrolowane w trakcie ciąży. Nie można więc bagatelizować niedoczynności tarczycy, ponieważ nieleczona grozi bardzo negatywnymi konsekwencjami, a nawet ryzykiem utraty dziecka. 79 poziom zaufania. TSH czyli tyreotropina jest hormonem wydzielanym przez przysadkę mózgową. Wysokie stężenie TSH świadczy o niedoczynności tarczycy. Niedoczynność tarczycy charakteryzuje się objawami tj. wysuszona skóra, szczególnie na łokciach i przedramionach. Poza tym może wystąpić obrzęk związany z nagromadzeniem wody w Nadczynność tarczycy może przyczyniać się do rozwoju nadciśnienia tętniczego u ciężarnej, z którym wiązać się może groźna patologia ciąży, jaką jest stan przedrzucawkowy. Wiele dzieci rodzi się przedwcześnie, po 30. tygodniu ciąży. U dzieci matek z hipertyreozą częściej stwierdza się niską masę urodzeniową. Jod, który tarczyca wykorzystuje do produkcji hormonu tarczycy. Zbyt dużo jodu w diecie może zwiększyć produkcję tyroksyny. Wapń i witamina D są niezbędne, ponieważ nadczynność tarczycy może powodować problemy z gęstością mineralną kości. Żywność i napoje zawierające kofeinę mogą nasilać objawy nadczynności tarczycy. Przeczytaj również: Nadmiar jodu u matki może sprzyjać niedoczynności tarczycy u dziecka. Nadczynność tarczycy - objawy Do zasadniczych objawów nadczynności tarczycy dołączają się jeszcze w różnym stopniu wyrażone: chudnięcie, drżenie rąk, nadmierna ruchliwość i wzmożona pobudliwość nerwowa, zwiększona potliwość, . Photo and Co/getty images Nadczynność tarczycy u dzieci to schorzenie, które klinicznie wyraża się najczęściej klasyczną grupą objawów: zwiększoną częstością pracy serca (tachykardią), powiększeniem tarczycy, czyli wolem, przyspieszeniem przemiany materii oraz towarzyszącym objawem w postaci miernego wytrzeszczu będącego symptomem oftalmopatii tarczycowej. Nadczynność tarczycy u noworodków i niemowląt jest bardzo rzadką chorobą. Częstość jej występowania zwiększa się stopniowo z wiekiem, a w okresie pokwitania (dojrzewania płciowego) następuje dodatkowo kilkukrotny wzrost zachorowalności u dzieci płci żeńskiej. Na czym polega nadczynność tarczycy u dzieci? Nadczynność tarczycy u dzieci jest chorobą związaną z obecnością we krwi nadmiernej ilości wolnych hormonów wydzielanych przez ten narząd, czyli trójjodotyroniny (fT3) i tyroksyny (fT4). W efekcie dochodzi do przyspieszenia tempa przemian metabolicznych, co prowadzi do pojawienia się klinicznych objawów choroby. Podstawowym powodem występowania nadczynności tarczycy u dzieci jest choroba Gravesa-Basedowa. Jest to schorzenie autoimmunologiczne, w przebiegu którego nieprawidłowe przeciwciała działają na receptory TSH – hormonu pobudzającego tarczycę. Jest to przyczyną zwiększenia jej aktywności i zaburzenia kontroli produkcji fT3 i fT4. Choroba powoduje ponad 60% zachorowań na nadczynność tarczycy u dzieci. Jeśli w ciąży kobieta z chorobą tarczycy ma niewyrównaną nadczynność tego narządu, to u dziecka jeszcze w życiu płodowym mogą również pojawić się podobne objawy. Może to doprowadzić do serii poważnych zaburzeń rozwojowych. Podstawowe objawy nadczynności tarczycy u dzieci Podstawowe objawy nadczynności tarczycy u dzieci wiążą się z nadmiernym tempem przemiany materii. Prowadzi to do zbyt dużej stymulacji układu krążenia, co zwykle objawia się przyspieszonym w sposób trwały, nawet w spoczynku, tętnem oraz podwyższonym skurczowym ciśnieniem tętniczym krwi. Charakterystycznym symptomem związanym z chorobami tarczycy u dzieci, w tym również jej nadczynności, jest wole (w łacińskiej nomenklaturze medycznej struma). To powiększenie tarczycy, które może mieć charakter jednolity lub guzkowy oraz, w zależności od typu schorzenia, obejmować jeden lub oba płaty oraz łączącą je cieśń. Zarys szyi jest często w sposób widoczny zniekształcony w dolnej części, poniżej chrząstki tarczowatej (czyli tzw. jabłka Adama). Jeśli dochodzi do zwiększenia objętości tarczycy, może to powodować dyskomfort, poczucie ucisku w obrębie przedniej części szyi, chrypkę lub problemy w przełykaniu. Kolejnym objawem, który towarzyszy nadczynności tarczycy u dzieci, jest orbitopatia tarczycowa, zwana również wytrzeszczem złośliwym lub oftalmopatią tarczycową. Zmiany chorobowe są efektem reakcji autoimmunologicznych pojawiających się w przebiegu choroby Gravesa-Basedowa i dotyczą tkanek miękkich oczodołów. Skutkiem tego typu odczynów jest trwały, powiększający się wytrzeszcz gałek ocznych, który sprawia, że twarz dziecka przyjmuje charakterystyczny wyraz. Takie powikłanie nadczynności tarczycy jest u dzieci obserwowane zdecydowanie częściej. Może mu towarzyszyć ból oraz ograniczenie ruchomości oczu, przekrwienie spojówek i dwojenie (podwójne widzenie). Wskutek nieprawidłowego ustawienia gałek w zaawansowanych stanach chorobowych może pojawić się niedomykalność powiek, a przy niewłaściwej pielęgnacji w takim przypadku – nawet owrzodzenie rogówki. Inne objawy nadczynności tarczycy u dzieci Do innych objawów nadczynności tarczycy u dzieci należą: zwiększona ruchliwość i pobudzenie motoryczne, problemy z koncentracją i snem, wypadanie włosów, zaczerwieniona, wilgotna skóra, przyspieszone procesy wzrostu i kostnienia, zaburzenia uwapnienia kości, przyspieszenie pracy jelit, z czym niekiedy wiążą się okresowe biegunki oraz zaburzenia wchłaniania, uszkodzenie wątroby i żółtaczka, u dziewczynek – opóźnienie dojrzewania płciowego i zaburzenia miesiączkowania. Ze względu na wynikające z nadmiernego poziomu hormonów tarczycy przyspieszenie metabolizmu, często obserwowanym zjawiskiem jest trwałe podwyższenie temperatury ciała. Jednocześnie u dzieci stwierdza się obniżoną, względem średniej dla danej populacji i wieku, masę ciała. Dzieci z nadczynnością tarczycy często mają z tego powodu bardzo duży apetyt. W sytuacji, gdy brak innych charakterystycznych objawów choroby, wśród opiekunów może powstać fałszywe przekonanie, że dziecko jest zdrowe (ma taką dobrą przemianę materii, że może jeść ile chce i nie tyje). Rozpoznawanie nadczynności tarczycy u dzieci Podstawą w rozpoznawaniu nadczynności tarczycy u dzieci jest prawidłowe zebranie wywiadu lekarskiego oraz wykonanie standardowego badania, które niekiedy pozwala na wychwycenie charakterystycznych objawów. Szczegółowej oceny wielkości i struktury tarczycy dokonuje się w trakcie badania ultrasonograficznego. Badania laboratoryjne (głównie fT3 i fT4 oraz TSH – hormonu tyreotropowego) pozwalają na potwierdzenie rozpoznania. Zobacz film: Jak działa tarczyca? Bibliografia: 1. D. Shoback, D. Gardner, Endokrynologia ogólna i kliniczna Greenspana, red. A Lewiński, Lublin 2011. 2. A. Jankowski, Podstawy pediatrii, Wrocław 2013. Nadczynność tarczycy u dzieci nie jest często występującą chorobą – zdecydowanie częstsza jest niedoczynność tarczycy. Warto jednak mieć wiedzę na temat tego schorzenia, ponieważ może być ono przyczyną utraty masy ciała, trudności z koncentracją czy przyspieszonego wzrostu u dziecka. Jakie mogą być inne objawy nadczynności tarczycy u dziecka i jak można ją leczyć? Nadczynność tarczycy to zaburzenie jednego z ważniejszych ludzkich gruczołów dokrewnych. Wydzielane przez tarczycę tyroksyna (T4) i trójjodotyronina (T3) odpowiedzialne są za szereg istotnych zjawisk, za przebieg procesów metabolicznych (takich jak wątrobowa produkcja glukozy), pobudzanie przemiany materii czy stymulację dojrzewania komórek nerwowych. Organizm człowieka funkcjonuje w pełni prawidłowo wtedy, gdy produkowane i uwalniane są optymalne ilości tarczycowych hormonów. Wtedy, gdy tarczyca uwalnia ich za mało, dochodzić może do niedoczynności tarczycy. Odwrotnym do niej stanem – czyli takim, gdzie w organizmie krążą zbyt duże ilości hormonów gruczołu tarczowego – jest z kolei nadczynność tarczycy. Czytaj: Niedoczynność tarczycy u dzieci - objawy, przyczyny, leczenie tarczycy u dzieci Hipotyreoza u noworodków: wrodzona niedoczynność tarczycy Nadczynność gruczołu tarczowego wystąpić może w dowolnym wieku – przede wszystkim spotyka się ją jednak u osób dorosłych. U młodszych pacjentów choroba ta również może się rozwinąć, jednak należy tutaj podkreślić, że nadczynność tarczycy u dziecka to rzadkie schorzenie – szacuje się, że występuje u około jednego na 10 tysięcy młodych pacjentów. Spis treści: Przyczyny nadczynności tarczycy u dzieci Rodzaje nadczynności tarczycy u dziecka Objawy nadczynności tarczycy u dzieci Przełom tarczycowy w przebiegu nadczynności tarczycy u dziecka Diagnostyka nadczynności tarczycy u dzieci Leczenie nadczynności u dzieci Przyczyny nadczynności tarczycy u dzieci Najczęstszą przyczyną tego, że dziecięca tarczyca produkuje i uwalnia zbyt duże ilości hormonów, jest choroba Gravesa-Basedowa. Jest to choroba autoimmunologiczna, która polega na tym, że układ odpornościowy produkuje swoiste przeciwciała, które stymulują gruczoł tarczowy do wydzielania hormonów. Choroba Gravesa-Basedowa spotykana jest częściej u dziewcząt, oprócz tego obserwuje się ją u dzieci, które cierpią na jakieś inne schorzenia autoimmunologiczne, takie jak np. cukrzyca typu 1 czy celiakia (lub ktoś w ich rodzinie choruje na te choroby) Czytaj: Cukrzyca u dzieci: cukrzyca typu 1, objawy i leczenie Innymi możliwymi przyczynami nadczynności tarczycy u dziecka mogą być także: zapalenie tarczycy, guzki tarczycy, choroby przysadki mózgowej (w tym przypadku do nadczynności gruczołu tarczowego może doprowadzić nadmierne wydzielanie przysadkowej tyreotropiny, czyli TSH, która stymuluje tarczycę do uwalniania jej hormonów), przyjmowanie preparatów hormonów tarczycy (zdarza się, że pacjent – np. z powodu niedoczynności tarczycy – zaczyna przyjmować tego rodzaju leki i ostatecznie okazuje się, że ich dawka jest dla niego zbyt duża). Ciekawym rodzajem nadczynności tarczycy jest noworodkowa postać choroby Gravesa-Basedowa. Problem ten pojawiać się może u noworodka wtedy, kiedy jego matka ma horobę Gravesa-Basedowa. W jej krwi – nawet w okresie remisji choroby – mogą znajdować się związane z tym schorzeniem przeciwciała, które mogą przechodzić do organizmu noworodka i ostatecznie doprowadzić do pojawienia się u niego symptomów nadczynności tarczycy. Rodzaje nadczynności tarczycy u dziecka Tak jak u osób dorosłych, tak i u dzieci wyróżnia się kilka rodzajów nadczynności tarczycy. Najczęstszym jest pierwotna nadczynność gruczołu tarczowego, która wynika z patologii dotyczących tego właśnie narządu – jako przykłady można tutaj podać wspomniane wcześniej guzki tarczycy czy chorobę Gravesa. O wtórnej nadczynności tarczycy u dziecka można z kolei mówić wtedy, kiedy za nadmierną ilość hormonów tarczycowych w organizmie odpowiadają dysfunkcje innych organów niż tarczyca – jest to problem dość rzadki i spowodowany może być np. gruczolakiem przysadki mózgowej produkującym TSH. Nadczynność tarczycy dzieli się również na jawną oraz utajoną. O jawnej jej postaci mówi się wtedy, kiedy u pacjenta pojawiają się typowe odchylenia (takie jak obniżony poziom TSH oraz podwyższone stężenia T3 i T4), którym towarzyszą objawy nadczynności gruczołu tarczowego. Zdecydowanie inaczej przebiega z kolei subkliniczna nadczynność tarczycy – w jej przypadku u pacjenta zwykle nie pojawiają się żadne objawy, a jednocześnie jedynym odchyleniem, które jest u nich wykrywane, jest nieco obniżony poziom TSH (wyniki badań T3 i T4 są w tej sytuacji zwykle w granicach normy). Objawy nadczynności tarczycy u dzieci Hormony tarczycy ogólnie można uznać za takie substancje, które przyspieszają metabolizm organizmu – można więc tutaj dość łatwo wywnioskować, jaki są skutki ich nadmiaru. Wśród objawów nadczynności tarczycy u dziecka wymieniane są: zwiększona potliwość, przyspieszone bicie serca, wahania nastroju (dziecko może stawać się bardzo drażliwe, może ono łatwo wpadać w złość czy odwrotnie, w napady płaczu), trudności ze snem (zazwyczaj w postaci bezsenności), problemy z koncentracją i uwagą, wzrost temperatury ciała, wzrost skurczowego ciśnienia tętniczego krwi (gdzie jednocześnie dochodzić może do spadku wartości ciśnienia rozkurczowego), tendencja do biegunek, spadek masy ciała (pojawiający się czasami nawet pomimo zwiększonego apetytu u dziecka), u dziewcząt, które dotychczas nie miesiączkowały, opóźnienie momentu wystąpienia pierwszego krwawienia; u tych natomiast pacjentek, które już rozpoczęły miesiączkowanie, w przebiegu nadczynności tarczycy pojawiać się mogą zaburzenia długości trwania cyklu – może on się stawać znacznie krótszy lub dłuższy niż przed zachorowaniem, zwiększona utrata włosów, nadruchliwość. W przypadku nasilonej nadczynności tarczycy u dziecka dochodzić może także do występowania wytrzeszczu gałek ocznych – stan ten określa się mianem orbitopatii tarczycowej i rozwija się on wskutek zapalenia tkanek miękkich oczodołu. Przełom tarczycowy w przebiegu nadczynności tarczycy u dziecka Organizm do pewnego momentu jest sobie w stanie poradzić z nadmiarem tarczycowych hormonów, w końcu jednak dochodzić może do wyczerpania jego zdolności kompensacyjnych i występować może przez to przełom tarczycowy. Jego przejawami są znacznego stopnia wzrost temperatury ciała, bardzo szybka czynność serca oraz wyjątkowego stopnia potliwość, biegunka oraz wymioty. Ogólnie przełom tarczycowy stanowi stan zagrożenia życia i wymaga udzielenia choremu pilnej pomocy medycznej. Diagnostyka nadczynności tarczycy u dzieci W diagnostyce nadczynności tarczycy u dzieci największe znaczenie mają badania laboratoryjne – do podstawowych należą w tym przypadku oznaczanie stężenia we krwi TSH, T3 oraz T4. Badania te mogą informować o tym, że pacjent może mieć nadczynność tarczycy, ich jednak tylko wyniki nie są w stanie wskazać na to, jaka jest przyczyna tego stanu. Z tego powodu do kompleksowej diagnostyki wymagane jest przeprowadzenie innych jeszcze analiz, takich jak np. oznaczenie poziomu przeciwciał przeciwko receptorowi TSH czy przeciwko peroksydazie tarczycowej. Poza badaniami laboratoryjnymi, w diagnostyce nadczynności tarczycy u dziecka istotne jest także badanie palpacyjne tego narządu oraz USG tarczycy. Oba wymienione badania mogą wykazać obecność u pacjenta np. jakichś guzków w obrębie miąższu tarczycy. W razie wątpliwości diagnostycznych wykonana może zostać biopsja tarczycy – uzyskany podczas niej materiał przekazywany jest następnie do badań histopatologicznych. Leczenie nadczynności u dzieci W leczeniu nadczynności tarczycy u dzieci wykorzystuje się ogólnie trzy metody: farmakoterapię, leczenie jodem promieniotwórczym oraz zabiegi chirurgiczne. W przypadku pierwszej z wymienionych metod wykorzystywane są tzw. leki przeciwtarczycowe, których działanie doprowadza do zmniejszenia produkcji hormonów tarczycy. Drugą opcją jest wykorzystanie jodu promieniotwórczego. Komórki tarczycy wychwytują tę substancję, po czym zwyczajnie dochodzi do ich zaniku. Samo słowo „promieniotwórczy” nierzadko wzbudza przerażenie u rodziców, należy tutaj jednak podkreślić, że ogólnie leczenie uznawane jest za bezpieczne i w razie istnienia wskazań, jak najbardziej terapia taka może doprowadzić do ustąpienia nadczynności tarczycy u dziecka. Trzecią dostępną opcją terapeutyczną są wspomniane wcześniej zabiegi chirurgiczne. Wykorzystywane są one przede wszystkim wtedy, gdy inne opcje terapeutyczne – np. leczenie farmakologiczne – nie przynoszą poprawy lub też wtedy, gdy ze względu na stopień objawów nadczynności tarczycy konieczne jest uzyskanie jak najszybszej remisji choroby. Możliwe są w tym przypadku różne zabiegi, bo zarówno częściowa, jak i całkowita resekcja tarczycy. Warto tutaj jednak wspomnieć, że po takim zabiegu konieczna jest suplementacja hormonów tarczycy. Co to jest nadczynność tarczycy Nadczynność tarczycy to sytuacja, w której dochodzi do zwiększenia wydzielania hormonów tarczycy powyżej zapotrzebowania tkankowego. Wśród stosowanych pojęć należy wymienić: subkliniczna nadczynność: stężenie hormonów tarczycy jest prawidłowe (FT4, FT3 w normie) przy obniżonym stężeniu TSH jawna nadczynność: pełnoobjawowa nadczynność tarczycy, stężenie hormonów tarczycy jest podwyższone (FT4 i/lub FT3 powyżej normy) przy obniżonym stężeniu TSH tyreotoksykoza: ogólne pojęcie opisujące namiar hormonów tarczycy pochodzenia tarczycowego (nadczynność tarczycy) lub pozatarczycowego (przedawkowanie lewotyroksyny). Najczęściej chorują kobiety (około 10 razy częściej niż mężczyźni), a główną przyczyną nadczynności tarczycy jest wole guzkowe toksyczne. Polska różni się tym od krajów, w których od dawna podaż jodu była wysoka (np. Stany Zjednoczone) gdzie dominującą przyczyną nadczynności tarczycy jest choroba Gravesa. Oczekuje się, że z uwagi na wprowadzone od 1996 roku zarządzenie o powszechnym jodowaniu soli kuchennej (20-40 mg KJ /1 Kg), podobny trend wystąpi również w Polsce. Jakie są objawy nadczynności tarczycy Najczęstszymi objawami nadczynności tarczycy są: nerwowość, bezsenność, wzmożona potliwość, nietolerancja ciepła, kołatanie serca, męczliwość, osłabienie, utrata masy ciała pomimo wzrostu apetytu, częstsze wypróżnienia szczególnie wkrótce po posiłku, drżenie rąk, wypadanie włosów, zaburzenia miesiączkowania. Praktycznie tylko u pacjentów z chorobą Gravesa mogą występować objawy oczne, tzw. orbitopatia tarczycowa (omówiona bardziej szczegółowo w dziale dotyczącym choroby Gravesa). Mniej zaawansowany objaw ze strony oczu pod postacią niewielkiego poszerzenia szpary powiekowej i uniesienia górnej powieki (wrażenie wpatrywania się) może występować w każdej nasilonej postaci nadczynności tarczycy i ustępuje w trakcie jej leczenia. Tarczyca może być prawidłowych wymiarów, powiększona, miękka, guzowato zmieniona, bolesna lub nie. Objawy ze strony tarczycy zależą od etiologii nadczynności tarczycy. U pacjentów z subkliniczną postacią nadczynności tarczycy (obniżone stężenie TSH przy prawidłowych stężeniach FT4 i FT3) mogą występować dyskretnie zaznaczone objawy nadczynności: nieco przyspieszona czynność serca, częstsze migotanie przedsionków, niepokój. Ciężkość przebiegu nadczynności tarczycy zależy od wieku chorego, rodzaju choroby (choroba Gravesa, wole guzkowe toksyczne?), czasu trwania, współistniejących innych chorób obciążających. Generalnie najbardziej ciężkie postacie nadczynności tarczycy dotyczą przypadków pacjentów z chorobą Gravesa w okresie przełomu tarczycowego. U osób starszych z nadczynnością tarczycy może dominować osłabienie, apatia. Jakie badania należy wykonać celem diagnostyki nadczynności tarczycy W diagnostyce nadczynności tarczycy wykorzystujemy szereg badań, w tym: hormonalne, badanie przeciwciał, badanie ultrasonograficzne tarczycy. Szczegółowe informacje dotyczące badań tarczycy znajdują się w dziale poświęconym diagnostyce. Badania hormonalne. Typowym układem wyników u chorych z pierwotną jawną nadczynnością tarczycy jest obniżone stężenie TSH przy podwyższonych stężeniach FT4 i FT3 (w niektórych przypadkach podwyższone jest jedynie stężenie FT3). W większości przypadków stężenie TSH znajduje się poniżej dolnej granicy oznaczalności (TSH<0,05 mU/l). Czasami zaś stężenia wolnych hormonów tarczycy (FT4, FT3) są na tyle wysokie, że znajdują się powyżej górnej granicy oznaczalności. Bezwzględne wartości FT4 i FT3 nie są bezpośrednio równoważne z ciężkością przebiegu nadczynności tarczycy. Te same stężenia FT4 i FT3 u jednej osoby mogą być związane z przełomem tarczycowym a u innej z nieznacznie nasilonymi objawami nadczynności. Zdecydowany wzrost stężenia FT3 względem FT4 może świadczyć o poważniejszym przebiegu nadczynności tarczycy. W trakcie leczenia farmakologicznego nadczynności tarczycy, szczególnie w początkowym okresie monitorujemy jedynie stężenia wolnych hormonów (FT4,FT3). Wynika to z faktu, że stężenie TSH jest przez dłuższy czas obniżone i ulega zwiększeniu z opóźnieniem. Dlatego w pierwszym etapie leczenia możemy spotkać się z sytuacją, w której doszło już do obniżenia stężenia FT4 i FT3 nawet poniżej dolnej granicy normy przy nadal supresjonowanym stężeniu TSH (obniżonym stężeniu TSH). Badanie przeciwciał. U pacjentów z podejrzeniem autoimmunologicznej etiologii nadczynności tarczycy wykonujemy badanie przeciwciał przeciwtarczycowych. W tym przypadku stwierdzenie podwyższonego stężenia przeciwciał przeciwko receptorowi TSH (anty-TSHR) jest równoznaczne z rozpoznaniem choroby Gravesa. Obecność wysokiego stężenia przeciwciał przeciwko tyreoperoksydazie (anty-TPO) w przypadku utrudnionej dostępności do oznaczeń swoistych dla choroby Gravesa przeciwciał anty-TSHR upoważnia również do postawienia rozpoznania choroby Gravesa. Wyjątkiem jest szczególna postać choroby Hashimoto przebiegająca w początkowym etapie poprzez fazę nadczynności tarczycy (hashitoxicosis). Badanie ultrasonograficzne tarczycy. U każdego chorego musi zostać wykonane badanie usg tarczycy. Stwierdzenie typowego obrazu o obniżonej echogeniczności i wzmożonym przepływie naczyniowym świadczy o rozpoznaniu autoimmunologicznej etiologii nadczynności tarczycy. Obecność guzków przemawia za wolem guzkowym toksycznym nie wyklucza jednak guzkowej postaci choroby Gravesa (badaniem różnicującym jest ocena stężenia przeciwciał). Więcej o usg w dziale dotyczącym badania tarczycy. Pozostałe badania. Wśród ogólnych badań laboratoryjnych można u niektórych chorych stwierdzić: obniżone stężenie granulocytów w przebiegu ciężkiej nadczynności tarczycy, obniżone stężenie cholesterolu całkowitego i LDL, podwyższone stężenie transaminaz (ALT). W niektórych przypadkach wykonujemy uzupełniające badanie scyntygraficzne. Dotyczy to nastepujących sytuacji: ocena wielkości części zamostkowej tarczycy, kwalifikacja do leczenia 131J, różnicowanie niektórych postaci nadczynności tarczycy. Więcej informacji dotyczących diagnostyki tarczycy umieszczono w dziale „diagnostyka tarczycy”. Jak leczymy nadczynność tarczycy Leczenie pacjentów z nadczynnością tarczycy obejmuje: leczenie farmakologiczne leczenie jodem promieniotwórczym leczenie operacyjne. Leczenie farmakologiczne Leczenie farmakologiczne może stanowić jedyną formę postępowania u chorego z nadczynnością tarczycy (część chorych z chorobą Gravesa) lub być przygotowaniem do leczenia radykalnego (terapia jodem promieniotwórczym lub leczenie operacyjne). Do leków przeciwtarczycowych (tyreostatyków) należą: najczęściej stosowany tiamazol (metizol, thyrozol) i rzadziej stosowany propyltiouracyl (thyrosan). Leki te hamują produkcję hormonów w tarczycy. Wielkość dawki jest ustalana indywidualnie przez lekarza i zazwyczaj na początku terapii wynosi 30-40 mg tiamazolu/d lub 300-450 mg propyltiouracylu/d. Dobór dawki i rodzaj leku zależy od stopnia ciężkości nadczynności tarczycy, przyczyny nadczynności, czasu trwania leczenia, ewentualnych działań niepożądanych. Monitorowanie prowadzonego leczenia polega na okresowej kontroli lekarskiej z oznaczaniem początkowo jedynie wolnych hormonów tarczycy (FT4 i FT3, zazwyczaj wystarczy FT4). W późniejszym okresie kiedy uzyskujemy już stan eutyreozy dodatkowo oznaczamy i monitorujemy stężenie TSH. Istotnym problemem w trakcie leczenia tyreostatykami jest ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. W niektórych przypadkach ich wystąpienie związane jest z koniecznością zaprzestania dalszego leczenia tyreostatykiem. Są to przede wszystkim: spadek ilości granulocytów poniżej 500/mm3 (agranulocytoza) ostre zapalenie wątroby, ciężka ostra niewydolność wątroby, żółtaczka cholestatyczna Dla pacjenta najbardziej istotne jest zgłoszenie lekarzowi wystąpienia w trakcie prowadzonej terapii tyreostatykiem nagle pojawiającej się gorączki z towarzyszącym bólem gardła, osłabieniem co może być objawem agranulocytozy. Rozpoznanie agranulocytozy jest bezwzględnym wskazaniem do odstawienia tyreostatyku. Nieco częściej mogą się pojawiać mniej groźne objawy uboczne jak: świąd skóry, pokrzywka, bóle mięśni i stawów. Czasami wystarczy zamiana leku np. z tiamazolu na propyltiouracyl. Zazwyczaj leczenie nadczynności tarczycy uzupełniamy o podawanie propranololu. W 2009 pojawiły się pierwsze informacje o ciężkim powikłaniu jakie może wystąpić po propyltiouracylu: ciężkie uszkodzenie wątroby, ostra niewydolność wątroby, z których część prowadziła do zgonów. Powikłania występowały zarówno u osób dorosłych jak i dzieci. W związku z tym FDA (Food and Drug Administration) wdrożyła ostatnio nastepujące zalecenia dotyczące stosowania propyltiouracylu: należy pamiętać o możliwym wystąpieniu ciężkiego uszkodzenia wątroby w trakcie leczenia propyltiouracylem propyltiouracyl powinien zostać zarezerwowany jako lek jedynie w przypadku nietolerancji metimazolu propyltiouracyl można stosować w pierwszych 12 tygodniach ciąży w związku z częstszymi powikłaniami ze strony płodu po metimazolu (szczegóły w dziale o nadczynności tarczycy w ciąży) propyltiouracyl nie jest rekomendowany do stosowania u dzieci poza wyjątkowymi sytuacjami braku alternatywnego postępowania pacjent, u którego w trakcie prowadzonego leczenia propycilem wystąpią gorączka, utrata apetytu, nudności, wymioty, zmęczenie, świąd skóry, ściemnienie moczu, zażółcenie skóry lub białkówek oczu musi natychmiast skontaktować się z lekarzem Jak napisano na wstępie leczenie tyreostatykiem, prowadzone odpowiednio długo, może być jedyną formą terapii u pacjentów z chorobą Gravesa. W przypadku wola guzkowego toksycznego konieczne jest leczenie radykalne: leczenie radiojodem lub leczenie operacyjne. Leczenie jodem promieniotwórczym Leczenie 131J jest leczeniem radykalnym. Prowadzi ono do uszkodzenia komórek tarczycy w wyniku miejscowego działania pierwiastka promieniotwórczego (emisja promieniowania Beta). Wskazaniami do zastosowania terapii 131J w przypadku nadczynności tarczycy są: wole guzkowe toksyczne jako alternatywa do operacji tarczycy ( pacjenci starzy, z przeciwwskazaniami do leczenia operacyjnego, brak zgody na operację tarczycy, nieznacznie powiększona tarczyca z niewielkimi guzkami, guz gorący autonomiczny) choroba Gravesa w przypadku małego prawdopodobieństwa wyleczenia tyreostatykiem lub przeciwwskazań do takiego leczenia (alternatywnie leczenie operacyjne) choroba Gravesa w przypadku nawrotu nadczynności tarczycy po leczeniu tyreostatykiem (alternatywnie leczenie operacyjne) Przeciwwskazaniami do leczenia jodem promieniotwórczym są ciąża i karmienie piersią. Przez okres 6-12 miesięcy po zakończeniu terapii pacjentka nie powinna zachodzić w ciążę, a zalecenie antykoncepcji w przypadku mężczyzn wynosi 6 miesięcy. Dodatkowo przez okres około tygodnia osoba leczona nie powinna kontaktować się z małymi dziećmi i kobietami w ciąży. Leczenie radiojodem wymaga stosownego przygotowania pacjenta. Kilka dni wcześniej musi zostać przerwane leczenie tyreostatykiem, nadczynność tarczycy powinna być wcześniej względnie wyrównana, należy wykluczyć ciążę. Po przeprowadzonym leczeniu należy monitorować czynność tarczycy. Efektem przeprowadzonego leczenia może być: wystąpienie niedoczynności tarczycy trwała normalizacja czynności tarczycy pozostanie w fazie nadczynności tarczycy Uzyskanie niedoczynności tarczycy nie traktujemy jako powikłanie, ale efekt skutecznego leczenia dający większe szanse wyleczenia (tarczyca jest bardziej zniszczona) niż w przypadku prawidłowej czynności tarczycy po leczeniu 131J. Leczenie operacyjne Leczenie operacyjne jest leczeniem radykalnym do którego wskazaniami są: rozpoznanie lub podejrzenie nowotworu złośliwego tarczycy (wskazanie bezwzględne) wole guzkowe toksyczne jako alternatywa do leczenia jodem promieniotwórczym ( duże wole, duże guzy tarczycy, ucisk na tchawicę, brak skuteczności dotychczasowego leczenia jodem promieniotwórczym) choroba Gravesa w wybranych przypadkach jako radykalne leczenie po uzyskaniu eutyreozy ( bardzo duże wole z towarzyszącymi objawami uciskowymi na tarczycę) choroba Gravesa w przypadku nawrotu nadczynności tarczycy po leczeniu tyreostatykiem (wybrane sytuacje) lub nieskutecznym leczeniu jodem promieniotwórczym Wśród przeciwwskazań wymienić należy: brak przygotowania do operacji (utrzymująca się nadczynność tarczycy) niektóre obciążenia internistyczne (np. kardiologiczne, pulmonologiczne) Przed operacją chory musi zostać przygotowany tyreostatykiem do uzyskania fazy eutyreozy (prawidłowa czynność tarczycy). Przeprowadzenie operacji w okresie nadczynności tarczycy (dotyczy to głównie pacjentów z chorobą Gravesa) grozi wystąpieniem ciężkiego, potencjalnie śmiertelnego powikłania jakim jest przełom tarczycowy. Operacja tarczycy obarczona jest ryzykiem wystąpienia łagodnych lub poważnych powikłań. Do łagodnych powikłań pooperacyjnych należą głównie miejscowe powikłania w obrębie blizny (np. bliznowiec). Wśród ciężkich pooperacyjnych powikłań dwa najważniejsze to: niedowład lub porażenie jednej lub obu strun głosowych w wyniku okołooperacyjnego uszkodzenia jednego lub obu nerwów krtaniowych wstecznych. Może to prowadzić do chrypki a w krańcowych sytuacjach (porażenie obu strun głosowych) do bezgłosu. niedoczynność przytarczyc w wyniku ich przemijającego niedokrwienia (ustępuje po pewnym czasie) lub trwałego uszkodzenia (zazwyczaj wycięcia wraz z gruczołem tarczowym). Najbardziej znamiennym objawem niedoczynności przytarczyc jest spadek stężenia wapnia we krwi prowadzący do uciążliwych kurczów mięśni. Leczenie wymaga stałej suplementacji wapnia (zazwyczaj także preparatów witaminy D, magnezu) pod regularną kontrolą jego stężęnia we krwi. Pooperacyjna niedoczynność tarczycy nie jest traktowana jako powikłanie, ale jako przewidywany efekt prowadzonego leczenia. Wymaga stałej substytucji lewotyroksyną (zasady leczenia w dziale poświęconym niedoczynności tarczycy). protask Data aktualizacji: 19 lipca 2022 Zaburzenia funkcji tarczycy – nadczynność i niedoczynność – to dolegliwość dotykająca głównie ludzi dorosłych, szczególnie dojrzałe kobiety. W ostatnich latach jednak diagnozowana jest coraz częściej u najmłodszych pacjentów. Jakie są objawy nadczynności tarczycy u dzieci i jak wygląda leczenie? Funkcje tarczycy u dzieci a jej nadczynność Tarczyca jest gruczołem wydzielania wewnętrznego. Składa się z dwóch płatów bocznych oraz wąskiej cieśni łączącej te płaty. U człowieka umiejscowiona jest w dolnej, przedniej części szyi. Głównym zadaniem tarczycy jest produkcja hormonów: trójjodotyroniny, tyroksyny, kalcytoniny; Hormony te odpowiedzialne są za wiele podstawowych funkcji ludzkiego organizmu, przede wszystkim za metabolizm w jego narządach wewnętrznych i tkankach. Regulują one funkcjonowanie: układu pokarmowego, układu nerwowego, mięśni, serca; Funkcje tarczycy takie same są u dzieci jak i osób dorosłych, jednak choroby tego gruczołu najczęściej występują u pacjentów w wieku pokwitania. Niemniej jednak zdarzają się również u dzieci, dając podobne objawy, choć trudniej je zauważyć, szczególnie u najmłodszych. Przyczyny nadczynności tarczycy u dziecka Tarczyca u dzieci choruje z różnych powodów. Do najczęstszych przyczyn nadczynności należą: choroba Gravesa-Basedowa– jest to choroba autoimmunologiczna polegająca na obecności we krwi przeciwciał stymulujących tarczycę do produkcji większej ilości hormonów niż w zdrowym organizmie; wśród dzieci schorzenie to jest rzadkością, częściej diagnozuje się ją u nastolatków niż młodszych pacjentów, autoimmunologiczna nadczynność tarczycy u noworodków - występuje u dzieci, których matka cierpi na chorobę Gravesa-Basedowa i wynika z przejścia przez łożysko do organizmu dziecka przeciwciał, które stymulują tarczycę do wzmożonego wydzielania, stan zapalny tarczycy– ostre zapalenie gruczołu ma podłoże bakteryjne, tarczyca jest powiększona i daje dolegliwości bólowe, leczenie polega przede wszystkim na doustnej antybiotykoterapii, początkowa faza choroby Hashimoto - jest to także choroba autoimmunologiczna, w której organizm wytwarza przeciwciała przeciwko tyreoglobulinie (anty-TG) oraz przeciw peroksydazie tarczycowej (anty-TPO), zespół oporności na hormony tarczycy – objawy tego schorzenia podobne są zarówno do tych, jakie daje nadczynność, jak i niedoczynność gruczołu tarczycowego (w tym zaburzenia emocjonalne i zaburzenia rozwoju układu kostnego), wole obojętne– wole tarczycowe powiększone na skutek niedoboru jodu w organizmie dziecka, leczenie polega zazwyczaj na podawaniu jodku potasu, wrodzona, nieuatoimmunologiczna nadczynność tarczycy - wynika z mutacji genu TSHR/Gsα kodującego receptory dla TSH i może być dziedziczona; Rzadsze przyczyny choroby to: łagodne guzki tarczycy, nowotwór (gruczolak) przysadki wzmagający wydzielanie TSH, guzy złośliwe tarczycy; Jak się objawia nadczynność tarczycy u dzieci? Nadczynność tarczycy polega na produkowaniu przez gruczoł większej ilości hormonów niż wynosi zapotrzebowanie organizmu. U dorosłych objawy tej dolegliwości są dość uciążliwe, w związku z tym nietrudno je rozpoznać. U dzieci jednak często wymaga to dużej spostrzegawczości rodziców, ponieważ część symptomów bywa uznawana po prostu za cechy dziecka lub tłumaczona zmęczeniem czy innymi dysfunkcjami organizmu. Najczęstsze objawy nadczynności tarczycy u dzieci to: dolegliwości skórne takie jak nadmierna potliwość, wilgotność, wysypka, ciągłe uczucie gorąca (u dzieci może objawiać się nieustannym rozbieraniem), drżenie rąk, drażliwość i lękliwość, pogorszenie koncentracji, nadpobudliwość, zaburzenia snu (problemy z zasypianiem, wybudzanie się w ciągu nocy), osłabienie mięśni (np. kłopoty z chodzeniem po schodach), zaburzenie pracy serca (przyspieszone bicie serca, uczucie kołatania), zaburzenia menstruacyjne (zbyt wczesne wystąpienie miesiączki – nawet przed 9 rokiem życia, wydłużone, skąpe miesiączkowanie), utrata masy ciała przy dobrym apetycie (bywa spowodowane przewlekłą biegunką), zaczerwienienie oczu, wytrzeszcz oczu (niepokojący symptom, który natychmiast powinno się skonsultować z lekarzem); Nadczynność tarczycy może przyczynić się do powstania chorób współistniejących, jak np.: ADHD, zaburzenia adaptacyjne, stany lękowe, choroba afektywna dwubiegunowa, depresja; Prowadzić może nawet do myśli samobójczych. Dlatego bardzo ważne jest jak najszybsze zdiagnozowanie nadczynności tarczycy. Nadczynność tarczycy u niemowlaka i noworodka jest najtrudniejsza do zdiagnozowania, ponieważ rodzice nie zawsze potrafią zaobserwować jej symptomy, a dziecko nie zgłasza jeszcze wówczas zmian samopoczucia. Zdecydowanie łatwiej przebiega to w przypadku nastolatków. Diagnostyka nadczynności tarczycy u dzieci Rozpoznanie tarczycy przebiega podobnie u dorosłych jak i u dzieci. Polega ono głównie na przeprowadzeniu badań krwi, a także na badaniu palpacyjnym tarczycy, USG i biopsji Skontrolowanie poziomu TSH jest wystarczające na początek, jednak do pełnej diagnozy może on być niewystarczające. Zakres prawidłowości TSH jest sprawą niezwykle indywidualną zależną od wieku, płci, masy ciała, stanu odżywienia, przyjmowanych leków i zmienności osobniczej. Leczenie nadczynności tarczycy u dzieci Nadczynność tarczycy u dziecka leczy się podobnie jak u osób dorosłych. Istnieją trzy podstawowe metody leczenia: metoda farmakologiczna - doustne podawanie leków hamujących produkcję hormonów tarczycy. Leczenie takie jest niestety długotrwałe i może powodować skutki uboczne (np. uszkodzić wątrobę lub szpik kostny), dlatego bardzo ważne jest, by chorobę wcześnie zdiagnozować – im wcześniejsza diagnoza, tym szybsze efekty leczenia farmakologicznego; niekiedy metoda farmakologiczna sprowadza się do antybiotykoterapii – stosuje się ją w przypadku wystąpienia stanu zapalnego gruczołu tarczycowego, polega na doustnym podawaniu antybiotyków, które mają zahamować rozwój zapalenia, jodowanie - jednorazowe podanie promieniotwórczego izotopu jodu zmniejszającego sam gruczoł oraz ilość produkowanych przez niego hormonów, metoda zabiegowa - chirurgiczne usunięcie fragmentu tarczycy, np. zaatakowane guzkami; Leczenie chorej tarczycy u dzieci warto wspierać odpowiednią dietą. Dieta taka powinna być urozmaicona, bogata w witaminy i substancje odżywcze, dostarczająca organizmowi duże ilości jodu. Problemy z tarczycą u dziecka są nie tylko leczone, ale i diagnozowane podobnie, jak u dorosłych pacjentów. Przede wszystkim wykonuje się badania krwi mające na celu ustalenie poziomu: TSH - hormonu przysadki mózgowej oddziałującego na gruczoł tarczycy, hormonów tarczycy T3 i T4. Oprócz badań krwi stosuje się badanie palpacyjne gruczołu przez endokrynologa oraz badanie USG tarczycy. Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie! Niekiedy zdarza się, że tarczyca wydziela nadmierne ilości hormonów. Prowadzi to do powstania choroby, jaką jest nadczynność tarczycy. Świadczą o niej charakterystyczne symptomy. Nie zawsze jednak objawy nadczynności tarczycy są jednoznaczne, nie zawsze pojawiają się jednocześnie i są takie same u każdego chorego. spis treści 1. Co to jest nadczynność tarczycy Przyczyny nadczynności tarczycy 2. Objawy chorej tarczycy Kołatanie serca, nerwowość Wole tarczycowe Wrażliwość na ciepło i chora tarczyca Jak poprawić kondycję paznokci? Łzawienie tarczycy Symptomy nadczynności tarczycy Dolegliwości skórne Przełom tarczycowy 3. Badania tarczycy rozwiń 1. Co to jest nadczynność tarczycy Nadczynność tarczycy jest chorobą, która charakteryzuje się nadmiernym wydzielaniem hormonów tarczycy. Jej objawy są dość dokuczliwe, może dodatkowo powodować wiele powikłań, z których najgroźniejszy to przełom tarczycowy. Zobacz film: "Jak objawia się nadczynność i niedoczynność tarczycy?" Nadczynność tarczycy, inaczej hipertyreoza (łac. hyperthyreosis lub hyperthyreoidismus) ma miejsce, gdy tarczyca wydziela nadmierną ilość hormonów: tyroksyny (T4), kalcytoniny i trijodotyroniny (T3). Hormony te są bardzo istotne, gdyż wpływają na funkcjonowanie większości tkanek w ciele człowieka. Wpływają na produkcję ciepła i metabolizm. Funkcjonowanie tarczycy jest kontrolowane przez przysadkę mózgową, która uwalnia TSH (hormon tyreotropowy) i pobudza tarczycę, aby wydzielała hormony T3 oraz T4. Nadczynność tarczycy polega na przeroście gruczołu tarczycowego, któremu towarzyszy przyspieszenie akcji serca i wytrzeszcz gałek ocznych. Nadczynność tarczycy jest częstą chorobą endokrynologiczną, dotyczy 1-2% dorosłych osób. Choroba ta dotyka przede wszystkim kobiety w wieku 20-40 lat, rzadko chorują na nią dzieci. Tak jak w przypadku innych chorób, tak i w nadczynności tarczycy, bardzo ważne jest rozpoznanie objawów. Zmiany zachodzące w gruczole nie są bowiem widoczne gołym okiem. Jednym z najważniejszych objawów nadczynności tarczycy jest utrata masy ciała w szybkim tempie. Osoba chora stale odczuwa głód i mimo, że często je, jego waga się nie zmienia. Przyczyny nadczynności tarczycy Wśród przyczyn nadczynności tarczycy wymieniamy: choroby zapalne tarczycy, wole rozlane toksyczne, wole guzkowe toksyczne, choroba Gravesa–Basedowa, podostre zapalenie tarczycy (pierwsza faza choroby de Quervain), autoimmunologiczne przewlekłe zapalenie tarczycy (pierwsza faza choroby Hashimoto), guzy trofoblastu, guzy przysadki mózgowej, które wydzielją TSH, przyjmowanie nadmiernej ilości jodu np. w suplementach (Jod-Basedow), nadmierne dawki hormonów tarczycy (Thyreotoxicosis factitia). Innym istotnym czynnikiem ryzyka jest płeć żeńska, ponieważ nadczynność tarczycy jest diagnozowana aż pięć razy częściej niż u płci męskiej. 2. Objawy chorej tarczycy Najczęstszymi objawami nadczynności tarczycy są: kołatanie serca, nerwowość, wole, drżenie rąk, duszność, biegunki, osłabienie oraz pieczenie i łzawienie oczu. Kołatanie serca, nerwowość Jednym z ważniejszych objawów nadczynności tarczycy jest też nerwowość, niestabilność emocjonalna, drażliwość. Osoby cierpiące na nadczynność tarczycy są ciągle rozdrażnione, wpadają w złość, nie potrafią się skoncentrować. Objaw ten nasila się, gdy chory musi sprostać wielu obowiązkom czy to rodzinnym, czy zawodowym. Osoba z nadczynnością może też uskarżać się na zbyt szybkie zmęczenie, które połączone jest z kołataniem serca. Objaw ten może być szczególnie niebezpieczny – istnieje ryzyko, że przekształci się w migotanie przedsionków, które z kolei doprowadzi do niewydolności serca. Wole tarczycowe Pojawia się w zaawansowanym etapie choroby. Jest to widoczny objaw nadczynności tarczycy – gruczoł tarczycowy jest powiększony, jeżeli znacznie, mogą pojawić się trudności w oddychaniu, przełykaniu pokarmów, uczucie ucisku w okolicach szyi ("za ciasny kołnierzyk"). W przypadku nadczynności tarczycy mówi się o wolu guzkowym toksycznym – guzki wytwarzają dużą ilość hormonów tarczycy, stąd ich nadmiar w organizmie. Wrażliwość na ciepło i chora tarczyca Objawami nadczynności tarczycy są również nadmierna potliwość i nadwrażliwość na ciepło. W nadczynności tarczycy organizm chorej osoby przyspiesza metabolizm, przez co organizm wytwarza więcej ciepła i aby się go pozbyć, poci się. Osoba chora stale ma wilgotne dłonie, jest to dosyć charakterystyczny objaw. Osoba chora bardzo źle znosi upały, w okresie zimowym zaś nie marznie, jego ubiór jest więc stosunkowo lekki. Zwykle cierpi na wzmożone pragnienie, które towarzyszy mu niezależnie od pory roku i pogody. Jak poprawić kondycję paznokci? Osobom chorym pogarsza się kondycja paznokci i włosów - włosy stają się rzadkie i cienkie, bardzo trudno je ułożyć. Paznokcie stają się ciemniejsze, mają nierówną powierzchnię i są łamliwe. Warto sprawdzić, czy przyczyną takiego stanu rzeczy jest tylko tarczyca, czy też mają na to wpływ również inne dolegliwości. Łzawienie tarczycy U chorych na niedoczynność tarczycy łzy pojawiają sie zwykle przy ostrym świetle i wietrze. Oczy mogą boleć, piec. Chorzy mogą odczuwać wrażenie "piasku pod powiekami", obraz bywa podwójny lub zamazany. Po konsultacji lekarskiej można zastosować tzw. sztuczne łzy. W dni słoneczne może przynieść ulgę noszenie ciemnych okularów przeciwsłonecznych. Nadczynność tarczycy może także dawać objawy trudne do zauważenia. Mówimy wtedy o utajonej (subklinicznej) postaci nadczynności tarczycy. Symptomy nadczynności tarczycy Objawami nadczynności tarczycy są również: drżenie rąk, duszność, biegunki (związane z przyspieszoną przemianą materii), łzawienie, pieczenie oczu, osłabienie mięśni nóg. Dolegliwości skórne Dolegliwości skórne, przy nadczynności tarczycy pojawiają się na stopach i podudziach czerwone, mocno swędzące plamy. Nogi nad kostkami mogą być opuchnięte. Przełom tarczycowy Bardzo rzadkim, ale niestety najgroźniejszym powikłaniem nadczynności tarczycy jest tzw. przełom tarczycowy, inaczej mówiąc nasilenie objawów nadczynności tarczycy. Stan ten jest bezpośrednim zagrożeniem życia, gdyż może prowadzić do zapaści krążeniowej, a w konsekwencji do śmierci. 3. Badania tarczycy Aby zdiagnozować nadczynność tarczycy trzeba wykonać badanie poziomu hormonów T3, T4, TSH. Może być konieczne również wykonanie badania USG tarczycy, dzięki któremu lekarz będzie mógł ocenić rozmiar guzków tarczycowych. Lekarz może też zlecić wykonanie biopsji, by stwierdzić, czy guzki te są złośliwe. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy

nadczynność tarczycy u dziecka forum